Canapytour en suspensionbridge in Tsitsikamma

Na een heerlijk uitgebreid ontbijt, met vers geperste sinaasappels afkomstig van de rondom gelegen sinaasappelboomgaarden, spraken we met Diederick de aankomende dagen door. Ashley en Vince wilden erg graag bungyjumpen vanaf 216 meter hoogte in National Park Tsitsikamma. Dit moest wel van te voren worden gereserveerd. Diederick klom in de telefoon en bestelde voor dinsdagochtend 19 juli om 10.00 uur de sprong. Voor de maandagmiddag adviseerde Diederick ons om in het National Park een canapytour te doen. Ook dit reserveerde hij voor ons. Het was nu alleen nog maar zaak om daar om 12.00 uur aanwezig te zijn. Om 11.50 uur parkeerden wij daar onze auto; net op tijd. Na een instructie en het vastmaken van alle zekeringen gingen we op pad met Carmen, Mary en een videoman die alles voor ons opnam. Naast ons 5 was ook Charline uit Kaapstad onderdeel van onze groep. Carmen vertelde ons van alles over de flora rond ons heen en de bomen van waar we vertrokken en waarop we weer terechtkwamen. Na ruim 2 uur vertrokken we naar onze slaapplaats voor deze nacht in het National Park. Bij het inchecken leek het erop dat er een fout met de boeking was gemaakt. En werd wat geschoven, zodat we als nog onze huisjes kregen waar we oorspronkelijk recht op hadden. Ad en Monique waren blij dat zij hun poot stijf hadden gehouden, want de huisjes stonden op een fantastische locatie aan het strand. Vanaf het terras hadden we zicht op de wilde zee. Fantastisch. Aangezien Joy nog steeds last had van haar enkel, bleef zij een poosje tv kijken, terwijl de rest de tocht richting de suspensionbridge maakten. Natuurlijk moest iedereen, behalve Monique dan, springen en huppelen op deze hangbruggen, waardoor je op een gegeven moment niet meer weet wanneer je jouw voet neer kan zetten. Iets wat Monique niet kan waarderen en daardoor liever wacht tot iedereen aan de overkant is. Na de wandeling koopt Ashley een mooie leren tas, die zij zichzelf vanwege het behalen van haar bachelor wel gunt. Het plan om te braaien, laten we voor wat het is. We schuiven lekker aan in het restaurant. Om 20.15 uur is iedereen eigenlijk al weer zo moe, dat ze liefst het bed induiken. Bijzonder wat de korte dagen doen met je energielevel. Zodra de zon rond 17.30 uur ondergaat, begint de avond.

Vliegstress en Cheetah

Vanmorgen stond een vliegreis van Durban naar Port Elisabeth op de planning. Gelukkig ging het met Ashley weer wat beter. Gezien het vroege tijdstip van vertrek stond voor ons het ontbijt in de koelkast klaar. Even snel alles naar binnen werken en dan gauw op pad. De weg naar het vliegveld zou 20 minuten in beslag nemen, maar dat was als je de weg weet. Dus spanning in de auto, want we moesten 90 minuten voor vertrek inchecken. Deze spanning werd nog groter, toen bleek dat we niet om 9.15 uur vertrokken zoals op de reisplanning was beschreven, maar om 8.25 uur. Oeps.... Onze aankomst om 7.50 uur op het vliegveld was dus echt veel te laat. Auto afgooien dus en rennen maar! We hadden echt geluk dat we nog konden inchecken. De vlucht verliep gelukkig prettig. Er stond voor ons een iets ruimere Honda te wachten waar de aankomende 1,5 week in rond mochten rijden.

Ons guesthouse voor deze nacht was Lemon3Lodge in Kirkwood. Dit ligt afgelegen tussen de citrusplantages en wordt gerund door een Nederlandse man, Diederick. Hij is met zijn man 8 jaar geleden naar Zuid-Afrika gekomen, inmiddels gescheiden en heeft zijn mijn huidige vriend een pleegkind van 12 jaar. Zij zorgen ervoor dat hij naar een private school kan en zo de kans krijgt op een goede toekomst. De publieke scholen zijn gratis, maar voldoen niet. Met een gemiddeld inkomen van 1400 rand per maand is een particuliere school voor ongeveer hetzelfde bedrag per maand voor het overgrote gedeelte van de bevolking geen optie. Diederick vertelt ons ook dat de uitwisseling van verschillende stammen nauwelijks gebeurt. De gekleurde mensen worden genoemd naar hun stam. De term 'zwarten' is een scheldwoord. Men noemt mensen uit Centraal Afrika wel zo. Het zijn overigens wel de mensen uit deze streken die hier de winkeltjes runnen. Zij zijn, in tegenstelling tot de Zuid-Afrikanen, bereid om lange dagen te maken en zo hun geld te verdienen. Er is een bijstand uitkering voor een ieder die minimaal 1 jaar lang heeft gewerkt. In dit gebied valt dat niet mee; er is in de citrusteelt namelijk maar werk voor een half jaar.

In de namiddag brengen we een bezoek aan het Daniell Cheetah project, wat dichtbij is gevestigd. We worden rondgeleid door een zeer enthousiaste jonge meid, die veel over de verschillende katachtigen vertelt. Er zijn breedingprogramma's voor de Cheetah en luipaarden. Andere dieren zijn vanwege erbarmelijke omstandigheden opgevangen of zijn er vanwege educatief oogpunt. Op Joy na, zij is te jong, mogen we in het hok van een Cheetah. Deze is geboren in het park en is zelfs zo tam dat hij zich laat aaien en je hand likt. Hij knort daarbij net zoals een kat. Toch is de Cheetah half kat, half hond. De hondeigenschappen hebben betrekking op de tenen die niet ingetrokken kunnen worden en de open mond om af te kunnen koelen. Een Cheetah kan namelijk maar liefst 110 km / uur afleggen; dit echter maar gedurende een halve minuut. Het zicht reikt maar liefst tot 2,5 km. Het feit dat Cheetah vrouwtjes erg kieskeurig zijn, valt het niet mee om veel nakomelingen te realiseren. Op het moment dat wij bij het park zijn, zijn er 11 Cheetah's aanwezig.

Eenmaal weer terug in de lodge genieten we van het eten, wat Diederick vandaag voor ons bereidt. Voorgerecht toast met avocado, hoofdgerecht kudu met groeten en nagerecht koffie of thee met Amarulo. Heerlijk! Na een spelletje Keezbord duiken we weer ons bed in.

Op bezoek in Khula

Ad en Monique stapten vandaag op tijd uit bed om in de omgeving op zoek te gaan naar krokodillen en nijlpaarden. Deze zouden te vinden zijn bij de steigers. Dat klopte. Tijdens de wandeling zagen zij inderdaad van beide dieren een aantal exemplaren in het water.

Na het ontbijt moesten alle spullen in de auto. Om de bevolking beter te leren kennen, hadden wij namelijk een extra excursie naar Khula geboekt, een dorpje met veel Zulu inwoners dichtbij St Lucia. In dit dorp, wat pas in 1994 is gesticht, wonen inmiddels 20.000 mensen. Hiervoor leefden veel mensen illegaal in het duku duku forest, aan de overkant van de weg. In dit forest wilde bewoners echter niet graag vertrekken; naast bosbouw was de teelt van groente mogelijk en bovendien leefde daar de geest nog van koning Shaka. Uiteindelijk heeft de overheid het toegestaan om in Duku duku forest te wonen. Daar leven nu meer dan 35.000 mensen.

Bewoner van Khula worden is eenvoudig; je meldt je aan bij de leider van het dorp en vraagt hem om een stukje grond om een huis op te bouwen. Wanneer je akkoord gaat met het aangewezen stuk grond, ben je alleen verplicht een krat bier, een krat frisdrank en een fles wijn bij de leider in te leveren. Deze drank wordt dan genuttigd met je omwonenden, die jou helpen bij het bouwen van je huis. Misdraag jezelf niet; dan wordt dit door de mede-inwoners bij de leider gemeld wat na herhaling leidt tot uitzetting van de gehele familie uit het dorp. Gids Toko vertelde honderduit over het dorp waarin zij zelf met haar man en 4 kinderen woont. Ze leerde ons de taal; bij het uitspreken van een Q en een X maak je achterin je keel een harde klak. Bijzonder om te horen. Ze vertelde ook over het verschillende riet wat veel wordt gebruikt. Het ene type riet was bestemd voor het maken van de matjes waarop werd geslapen, het andere type riet voor de dakbedekking en de jurkjes die Zulu-maagden dragen bij het dansen voor de koning. Jaarlijks krijgt de koning in de eerste week van september de kans om uit alle maagden een nieuwe vrouw te kiezen. Hij maakt overigens niet elk jaar gebruik van dit privilege. Het riet verklapt of het meisje echt nog een maagd is; gaan de pluimen van het riet hangen, is het meisje geen maagd meer.

We bezochten diverse huizen. Zo ook een rond hutje met een rieten dak waarin men in contact kon komen met overledenen. Onderdeel is dat de drank wat de overledenen dronk in een pot wordt gegoten om zo samen te drinken.

We namen een kijkje bij Josephine, een forse weduwvrouw die op het idee is gekomen rietstengels te omwikkelen met het papier van o.a. chipszakken en hiervan place-mats te maken. Ook wij mogen haar helpen. Joy vond het als aandenken leuk om zo'n place-mat mee naar huis te nemen.

Onder de inwoners van Khula zijn verschillende geloven, waaronder de Nazareth gemeente. Op zaterdag komen zij tussen 8.00 en 15.00 uur bijeen op een vaste plaats onder bomen, zonder schoenen en in witte gewaden (vrouwen) of witte blouse met nette broek (mannen). In het dorp zijn zij herkenbaar door de witte stenen rondom de grenzen van hun land.

In het dorp zijn scholen. Ouders zijn verplicht om hun kind een uniform aan te trekken. Wanneer zij dit regelen, mogen de kinderen gratis naar school en krijgen zij tevens een maaltijd aangeboden. De overheid heeft ook gezorgd voor een kliniek in het dorp en diverse toiletten.

Tegen het eind van het bezoek aan Khula kregen wij een dans te zien, waarvoor wij ook werden uitgenodigd. Iedereen kreeg de kans zijn eigen moves te maken; de westerlingen zetten allemaal hun beste beentje voor. Vince pakte dit aan door even de rups te tonen, wat hem een luid applaus opleverde.

De kinderen in dit dorp begroetten ons overal met glimlachen en zwaaiende handen. Ze vinden het leuk om met je op de foto te gaan. Dit mede omdat dit doorgaans wordt beloond met een lolly of iets als een ballon. Helaas voor Vince geen voetballende jongens tijdens ons bezoek. We genoten van het enthousiasme van de kinderen.

Na een bezoek van ruim 3 uur vertrekken wij in zuidelijke richting naar Umhlanga. Een rit van ruim 250 kilometer. De welvaart is een groot verschil met hetgeen we eerder die dag zagen. Alle huizen zijn afgeschermd met hoge hekken en schrikdraad. Echt een hele andere wereld. Voordat we richting een restaurant reden, spraken we in ons mooie guesthouse een jong gezin uit België. Zij hadden vandaag gefietst in Durban en het voetbalstadion bezocht. Ook hen viel op dat blank en zwart vooral naast elkaar leven. Volgens hun gids was dit logisch; het was onvoorstelbaar dat een blanke een relatie aan zou gaan met donkere. Veel hogere functies worden bekleed door blanken. Gelukkig eten wij 's avonds in een restaurant met een donkere manager. Leuk concept van franchise keten Vovo Telo - 'Eat you hart out'. Helaas voelt Ashley zich deze avond niet helemaal fit. Hopelijk knapt ze gauw weer op.

Neushoorns en olifanten

De wekker ging om 4.45 uur, om 5.00 uur zaten we een half open rangerwagen met open zijkant richting Hluhluwé National Park. Na een uur in de koude wind kwamen we aan bij het park. Rond 6.30 uur was het tijd voor ontbijt met koffie en thee. Niet te ver weglopen daar, want er staan geen hekken in het park waar de gehele big 5 te vinden is. De ranger vertelde ons dat de big 5 is samengesteld uit de 5 meest gevaarlijke dieren voor de mens. Tijdens de tocht, die tot 14.15 uur duurt, zien we enorm veel witte neushoorns (breed gezicht, 1 grote en 1 kleine hoorn, hoofd naar de grond) en olifanten, giraffen, buffels, gnoe's, impala's (met de M van McDonalds op hun kont), Kudu's (voor elke 2 jaar een krul in het gewei), zebra's en apen. Van alle dieren worden bijzonderheden verteld, zoals bij de impala dat afhankelijk van de droogte een jong een maand langer kan blijven zitten en een jonge zebra bij de geboorte al net zo'n lange poten heeft als zijn moeder en dus niet opvalt.

Heel bijzonder zijn de waterplaatsen, die wij vanuit een schuilplaats kunnen bekijken. Bij de eerste plaats komen na 10 minuten wachten opeens 15 olifanten aandenderen. Geweldig om te zien hoe deze groep samenwerkt. Een blijft op de uitkijk staan om de veiligheid te waarborgen. Dachten we dat dit bijzonder was, zien we bij een tweede waterpunt minstens 60 olifanten. Ongelofelijk. Wat een prachtig gezicht. Verder hebben we ook ons oog kunnen leggen op (roof)vogels zoals gieren en een slangenarend.

Om 15.30 uur zijn we weer terug in ons huis. Tijd om even bij te komen. We eten vervolgens heerlijk vis bij de Ocean Basket en duiken dan, wederom, op tijd ons bed in.

Knorrende nijlpaarden en krokodillen

Vandaag stond voor ons een heerlijk ontbijt klaar, lekker buiten onder de veranda. Om 9.00 uur werden we bij de steiger verwacht, om van daaruit een boottocht te gaan maken. Onze gids informeerde ons over de dieren en begroeiing rondom het meer van St Lucia. In het meer, wat 85 km lang is, vonden wij de hippo's (nijlpaarden) en een paar krokodillen. Ergens zou ook nog een stierenhaai terug te vinden zijn, maar die hebben wij niet aangetroffen.

De nijlpaarden lopen door het meer, wat zo'n 2 meter diep is. Wanneer het dieper is, kan het nijlpaard een paar minuten zijn adem inhouden. De nijlpaarden leven in groepen bijeen. Er is slechts een mannetje wat met alle vrouwen mag paren. Andere mannetjes die dit ook van plan zijn, worden gelijk uit de groep verstoten. Eventueel kunnen zij het later nog opnemen tegen de baas in de groep of in een andere groep de baas verslaan. Doet hij dit niet, wordt hij een chagrijnige, agressieve, oude brompot die alleen leeft. Sowieso hebben de mannen het bij deze dieren het zwaar te verduren. Vele worden al op jonge leeftijd gedood.

De krokodillen die in het meer leven, kunnen zo'n 4 tot 5 meter lang worden. We zagen al voorafgaand aan de excursie een krokodil die onder de brug door zwom. Lucky us! Tijdens de tocht vonden we er nog eens 3 aan de waterkant.

In dit gebied zijn ook veel vogels: wij zagen een visarend, kraanvogels, een reiger en een nijlgans.

Eenmaal thuis ontving Ashley het goede bericht dat haar bachelor scriptie met een 7 is beoordeeld en dat zij daarmee haar bachelor had gehaald. Een mooi moment.

's Middags genoten wij verder van het heerlijke weer. Het was de bedoeling om in Cape Vidal te snorkelen, maar de juiste plek hebben wij niet gevonden. We hadden naar Mission Rocks moeten rijden. In de plaats daarvan, hebben we heerlijk aan het strand gelegen. Om 16.00 uur stond de zon zo laag, dat het gewoonweg te koud was om te blijven liggen. Dus richting ons huis en lekker St Lucia in om wat te eten. We hadden bij Braza een erg enthousiaste ober die ons bediende, wat ervoor zorgden dat we van een uitgebreid diner genoten. Aangezien we vandaag wat te vieren hadden, was dat geen probleem. Daarna lekker richting bed, want om 4.45 uur ging de wekker weer. Vakantie?

Naar St Lucia

Na een ontbijt in Swaziland rijden we toch weer op tijd weg. We hebben weer een pittige rit van 380 km voor de boeg. Daarbij komen dan nog de formaliteiten die wij moeten doorlopen bij de grensovergang. En dan wel precies zoals het moet... :)

Het landschap waar wij doorheen rijden is heel divers. Er zijn ontzettend veel koeien en geiten die langs de weg lopen. In Zuid-Afrika zagen wij steeds lifters langs de weg; in Swaziland nauwelijks. Langs de weg werden wel diverse etenswaren en gebruiksvoorwerpen ter verkoop aangeboden. We konden de lekkere ananassen niet weerstaan.

In St Lucia rijden we naar het Rhino Coast Guesthouse, waar we voor de komende 3 dagen verblijven. Het ziet er heerlijk uit, met een klein zwembad. De temperatuur is tot op heden nog niet zo lekker geweest. In korte broek vertrekken we richting een restaurant voor een late lunch of vroeg diner, waarna we nog een kort bezoek brengen aan het stand. Overal borden waarop staat "pas op voor de nijlpaarden in de avond". Deze lopen hier dus gerust het dorp in. Door het late avondeten redden we het met wat fruit in de avond. We spelen een paar spelletjes en duiken daarna weer ons bed in.

Bijenkorf huisje in Swaziland

Vandaag stond Swaziland op de planning, een rit van 290 km. Het eerste stuk van de reis ging wederom door het Kruger Park. Swaziland is echt een ander land omsloten door Zuid-Afrika, dus er moest nog wel wat geregeld worden om daar binnen te komen. Alle handelingen voelde bureaucratisch aan, maar namen niet zoveel tijd in beslag. En... mooi weer wat stempels in je paspoort :) Je zal maar 12 jaar zijn en in je paspoort al stempels hebben van Turkije, Thailand, Vietnam, Zuid-Afrika en Swaziland!

Dit keer waren we eens op tijd bij de plaats van bestemming. Eigenlijk zelfs te vroeg. Het Mlilwane Wildlife Sanctuary Rest Camp ligt in een natuurpark, waarin zebra's, nijlpaarden, zwijnen, impala's, gnoe's, buffels en krokodillen vrij rondlopen. We waren blij verrast dat we in een beehife (bijenkofhuisje) konden slapen. Fantastisch. Wel van alle gemakken voorzien, wat wel prettig is. Het heeft de vorm van een bijenkorf, voorzien van een rieten dak.

Na de lunch gaat Joy even lekker plat, de rest stapt op de mountainbike voor een tochtje door het park. Echt even afzien (tenminste voor het wat oudere duo).

Na nog een spelletje Kolonisten in het midden van alle bijenkorven sluiten we aan bij het buffet in het restaurant. Het eten komt ons bekend voor; het is ongeveer gelijk aan dat wat we bij Thornhill hebben gegeten. Na het eten volgt nog een optreden van een dans/zang groep uit Swaziland. Wij zijn tegen die tijd al in onze bijenkorven. Ad en Monique kleden zich snel aan; de trommels nodigen teveel uit. Bij de dansers lijkt het erop dat degene die zijn benen het snelst zo hoog mogelijk kan opgooien, wint.

Dwars door Kruger

Vanmorgen moesten we om 7.30 uur ontbijten, omdat we een behoorlijke rit voor de boeg hadden door het Kruger Park. Paniek toen bleek dat wij de voucher voor het park niet konden vinden. Gelukkig voldeed een geschreven versie ook, meldde de "mevrouw de kampchef" ons. Bij de poort moesten we echter wachten; het was toch niet zo eenvoudig. Wat bleek....we hadden onze reisbescheiden bij Thornhill laten liggen. Dank!

Over de zandpaden bereikten we de Orpen-gate van het Kruger Park. Na het invullen van alle gegevens mochten we het park in. Er waren nauwelijks eet en plas plekken, dus we moesten alles welbedacht doen. Voor Ashley reden om maar niets te drinken. Echter....dat mocht niet baten. Ze moest toch echt veel te nodig. Bij de boabab boom sprong ze uit de auto, deed haar plas en kwam snel de auto weer in. Volgens Monique echter allemaal niet snel genoeg.

Het was een prachtige tocht waar we echt heel veel dieren hebben gezien. Olifanten, leeuwen, buffels, gnoes, kudu's, neushoorns, nijlpaarden, waterbokken, impala's, diverse bokken, giraffen, mooie vogels... teveel om op te noemen. Heel bijzonder was een kadaver wat werd aangevreten door gieren, 1 leeuw en jakhalzen. Net een film op televisie. Ook zagen we vechtende olifanten, wat volgens Monique te spannend was om te blijven kijken. Gelukkig hebben we wat op film gezet.

Tegen 17.30 uur kwamen we aan in Berg en Dal Rest Camp, aan de rand van het Kruger Park. Te vergelijken met Center Parcs. Gelukkig net op tijd, want een half uur later was alles gesloten.

De dames gaven de voorkeur aan een lekkere kipsalade en carpaccio, de mannen waren iets stoerders van plan. Zij haalden in de supermarkt allerlei stukken wild vlees (kudu en impala). Zij kregen wat hulp en benodigdheden van de Zuid-Afrikaanse buurman. Hoewel het niet allemaal geweldig smaakte, was het wel een geweldige ervaring. Vince zorgde er 's avonds voor dat het haardvuur buiten aan bleef en wij nog een spelletje Kolonisten konden spelen. Tevreden doken we allen ons bed weer in.