Vanmorgen stond een vliegreis van Durban naar Port Elisabeth op de planning. Gelukkig ging het met Ashley weer wat beter. Gezien het vroege tijdstip van vertrek stond voor ons het ontbijt in de koelkast klaar. Even snel alles naar binnen werken en dan gauw op pad. De weg naar het vliegveld zou 20 minuten in beslag nemen, maar dat was als je de weg weet. Dus spanning in de auto, want we moesten 90 minuten voor vertrek inchecken. Deze spanning werd nog groter, toen bleek dat we niet om 9.15 uur vertrokken zoals op de reisplanning was beschreven, maar om 8.25 uur. Oeps.... Onze aankomst om 7.50 uur op het vliegveld was dus echt veel te laat. Auto afgooien dus en rennen maar! We hadden echt geluk dat we nog konden inchecken. De vlucht verliep gelukkig prettig. Er stond voor ons een iets ruimere Honda te wachten waar de aankomende 1,5 week in rond mochten rijden.

Ons guesthouse voor deze nacht was Lemon3Lodge in Kirkwood. Dit ligt afgelegen tussen de citrusplantages en wordt gerund door een Nederlandse man, Diederick. Hij is met zijn man 8 jaar geleden naar Zuid-Afrika gekomen, inmiddels gescheiden en heeft zijn mijn huidige vriend een pleegkind van 12 jaar. Zij zorgen ervoor dat hij naar een private school kan en zo de kans krijgt op een goede toekomst. De publieke scholen zijn gratis, maar voldoen niet. Met een gemiddeld inkomen van 1400 rand per maand is een particuliere school voor ongeveer hetzelfde bedrag per maand voor het overgrote gedeelte van de bevolking geen optie. Diederick vertelt ons ook dat de uitwisseling van verschillende stammen nauwelijks gebeurt. De gekleurde mensen worden genoemd naar hun stam. De term 'zwarten' is een scheldwoord. Men noemt mensen uit Centraal Afrika wel zo. Het zijn overigens wel de mensen uit deze streken die hier de winkeltjes runnen. Zij zijn, in tegenstelling tot de Zuid-Afrikanen, bereid om lange dagen te maken en zo hun geld te verdienen. Er is een bijstand uitkering voor een ieder die minimaal 1 jaar lang heeft gewerkt. In dit gebied valt dat niet mee; er is in de citrusteelt namelijk maar werk voor een half jaar.

In de namiddag brengen we een bezoek aan het Daniell Cheetah project, wat dichtbij is gevestigd. We worden rondgeleid door een zeer enthousiaste jonge meid, die veel over de verschillende katachtigen vertelt. Er zijn breedingprogramma's voor de Cheetah en luipaarden. Andere dieren zijn vanwege erbarmelijke omstandigheden opgevangen of zijn er vanwege educatief oogpunt. Op Joy na, zij is te jong, mogen we in het hok van een Cheetah. Deze is geboren in het park en is zelfs zo tam dat hij zich laat aaien en je hand likt. Hij knort daarbij net zoals een kat. Toch is de Cheetah half kat, half hond. De hondeigenschappen hebben betrekking op de tenen die niet ingetrokken kunnen worden en de open mond om af te kunnen koelen. Een Cheetah kan namelijk maar liefst 110 km / uur afleggen; dit echter maar gedurende een halve minuut. Het zicht reikt maar liefst tot 2,5 km. Het feit dat Cheetah vrouwtjes erg kieskeurig zijn, valt het niet mee om veel nakomelingen te realiseren. Op het moment dat wij bij het park zijn, zijn er 11 Cheetah's aanwezig.

Eenmaal weer terug in de lodge genieten we van het eten, wat Diederick vandaag voor ons bereidt. Voorgerecht toast met avocado, hoofdgerecht kudu met groeten en nagerecht koffie of thee met Amarulo. Heerlijk! Na een spelletje Keezbord duiken we weer ons bed in.